Drxhaz

   Esenlikler dilerim herkese. Uzun zamanın ardından tekrardan selamlar. Birkaç gündür izlediğim bir dizi aracılığıyla (The Good Place) ölümden sonraki hayatı -eğer varsa- düşünüp duruyorum.    Biraz temelden gidelim istiyorum. Düşünelim: bir elması yolun kenarındaki sıradan bir taştan daha değerli yapan şey nedir? Evet, doğru cevap miktarıdır. Dünyada bolca çakıl taşı bulabilirsiniz mesela, ancak elmastan çok fazla bulunmadığı için elmas daha değerli bir taştır.   Şimdi şöyle düşünebilirsiniz "Bununla ahiret hayatının alakası nedir?". Dostlar soruyorum size: Büyük dinlerin anlatılarına göre dünyada yaptığımız şeylere göre ruhumuz sonsuza dek cehennemde ya da cennette kalacak değil mi? Evet. Peki bizlerin dünyada geçirdiği ortalama süre ne kadar? Günümüz için konuşacak olursak 75-80 yıl. Peki ahirette ne kadar zaman geçireceğiz? Sonsuz.    O halde kıyaslayalım: Dünyada sadece 80 yıla sahibiz, ama ahirette sonsuz yıla sahibiz. Dünyada sahip olduğumuz süre elmasa benzetilebilir

 Selam! Toplumu gözlemlediğimde ulaştığım sonuçlardan birisi de anlatacağım bu sendrom. Zaman zaman ben de bu durumu yaşıyorum gibi hissediyorum. Ancak modern/üst insan olabilmem için bunu aşmam gerektiğini biliyorum. Sizlere bu olayı tanımlayayım. Bazı insanlar kendilerine o kadar çok değer yüklüyorlar ki resmen tüm hayatın başrolünde kendileri varmış gibi davranırlar.  Bu düşünce modern insanlara saçma gelecektir. Ancak bir alt insanın bakış açısından bakacak olursak olayı daha rahat kavrayabiliriz. Şu şekilde açıklayayım: alt insan doğduğu andan beri kendi hayatını deneyimler ve empati yeteneğini geliştiremezse diğer insanları sadece birer figüran olarak görür. Bu duruma başrol sendromu diyorum.    Bir de bu insanların "herkes kendisini izliyor", "herkes kendisi hakkında konuşuyor" varyantı da vardır. Tıpkı Truman Show filmindeki gibi. Zaman zaman "Etrafımdaki insanlar acaba benim hakkımda mı konuşuyor?" diye kendime soruyorum. Ayrıca "Acaba bu ins