üzülmeyi bile becerememek

 Evet, üzülmeyi bile beceremiyorum. Ne bileyim bu gece biraz duygusallaştım falan... Açtım bir şarkı (Current Joys - Blondie) sonra biraz klibini seyrettim, sonra düşüncelere daldım. Bazı şeyler geldi aklıma... Ki zaten o sırada birkaç damla yaş dökülmüştü sanırsam, ama bu üzüntümün bana absürt gelen bir tarafı var (aslında her üzüntümün) ve ben bu absürtlüğe karşı bir yandan ağlarken bir yandan gülüyordum. Daha sonra şarkının yorumlarına bakmaya karar verdim ve... Yorum yapan insanların yorumlarının temelini, düşünce boyutunda ele aldığımı; bu yorumu hangi gerekçeler neticesinde atmış olabilir vs. gibi aslında benim genellikle yaptığım davranışları yaptığımı fark ettim. İşte o an... O an kendimi bilmeye dair bir adım daha attım ve biliyor musun, üzülmeyi bile doğru düzgün yapamıyorum. Bana ne oldu da bu kadar her şeyi düşünmeye başladım bilmiyorum. Neden üzülmeyi bile beceremiyorum, neden üzülürken bile aklımda salak saçma sorular geliyor? Evet düşünmeyi seviyorum ama bu biraz lanet gibi bir şeye dönüşüyor sanırım. 10 sene sonraki ben ile keşke iletişime geçebilseydim, eminim vereceği gayet iyi tavsiyeler vardır. (muhtemelen vereceği tek tavsiye hiçbir şey söylememek olurdu, çünkü tavsiye verebilecek aşamaya bunları yaşayarak geldi neticede)

Her neyse bilmiyorum, öyle işte üzülmeyi bile beceremiyorum. Neyim ben böyle emin değilim. Ve buraya son zamanlarda yazdığım yazıların çoğunun iç dökme gibi olduğunun da farkındayım. Sanırım bu da tam olarak bu sebepten kaynaklanıyor. Ben üzülmek istiyorum, ama sanırım bir yandan da kaçıyorum ya da beceremiyorum. Ama becermek istiyorum. Üzülürken aklımı kullanmadan üzülebilmeyi istiyorum.

Belki de bu benim kendimi teselli edişimdir. Yani üzülürken beynim bana alışık olduğum bir şeyi yaptırıyordur vs.

Ama olsun yine de üzülmek istiyorum, üzülmek de normal bir şey ve bunu yeterince yaşayamıyorum. salakça. I wish I feel comfortable...